طرح مسئله:

«در پي جنگ اول خليج فارس وايجاد منطقه ممنوعه پروازي در شمال عراق كه كردهاي مقيم اين ناحيه را از حملات هوايي رژيم صدام مصون مي داشت،كردهاي عراق،به رغم اختلافاتي كه بين خود داشتند،توانستند دولت خود گرداني را در اين منطقه تأسيس كنند.آنها اينك اميدوارند كه بتوانند با تأثير گذاري بر تدوين قانون اساسي جديد عراق،سيستم حكومت فدرال را بر اين كشور حاكم كند تا در سايه نظام فدرال،بتوانند دولتي مستقل و البته در چارچوب كشور عراق تشكيل دهند.تشكيل دولت فدرال كردستان،با 4 الي 5 ميليون جمعيت هر چند كه در قالب كشور عراق خواهد بود،هرگز براي تركيه كه 10 الي 15 ميليون كرد را در خود جاي داده است قابل تحمل نخواهد بود چنانچه آنكارا تاكنون نيز بارها به اين موضع تأكيد كرده است.»1

«اهميت استراتژيك و سوق الجيشي مناطق كرد نشين كشور،جايي كه با دو كشور رقيب و گاه متخاصم يعني عراق و تركيه هم مرز بوده و البته آن سوي مرز آن دو كشور را هم كردها دربرگرفته اند،بر كسي پوشيده نيست.

كردها اگر نه يكي ازاصلي تري آريايي تبارها و اقوام ايراني،لااقل بخشي از آريايي تبارها و ايرانيان ساكن در اين سرزمين و البته كشورهاي مجاور مي باشند.

همين تفاوت هاي عميق فرهنگي،زباني،تاريخي،آداب و رسوم و هويت كردها با اعراب و تركها در عراق و تركيه،موجب گرديده دول حاكم بر اين كشورها غير انساني ترين و وحشيانه ترين برخوردها را با آنان در جهت هويت زدايي از كردها عملي نمايند.گذشته از بمباران شيميايي،ميكروبي و كشتار دسته جمعي در تركيه و عراق كه انعكاس جهاني هم يافته و تخريب روستاها،كوچاندن اهالي از مناطق كردنشين به عرب نشين يا ترك نشين،حتي لفظ "كرد" هم به كار بردنش جرم محسوب مي گردد.

تأسيس دو دولت عراق و تركيه پس از شكست عثماني در جنگ اول جهاني،همزمان است با تحركات سياسي در مناطق كردنشين اين دو كشور،چرا كه معاهده شور كه در آن برخي حقوق را براي كردها به رسميت شناخته بود،به سرعت توسط مصطفي كمال در تركيه و انگليسيها در عراق زير پا گذارده شد.

قرار گرفتن مناطق كرد نشين مابين تركيه،عراق،سوريه،ارمنستان و ايران،گذشته از اين دولتها،برخي رقيبان منطقه اي و فرامنطقه اي را متوجه اهميت استراتژيك كردها نموده است.حضور نمايندگان(نظامي،سياسي و يا جاسوس)كشورهايي نظيرآمريكا،انگليس،شوروي سابق و اسرائيل در ارتباط با اوضاع اين مناطق همواره مورد تأكيد قرار گرفته است.

رقابتهاي قومي در شمال و جنوب و مركز عراق هم از ديگر ابعاد پيچيدگي قومي در اين كشور بحران زده است.شيعيان عرب،سنيان عرب و كردهاي اكثرا سني،طرفين اين رقابت مي باشند كه بعد مذهبي براي شيعيان عرب و تاريخ و فرهنگ مشترك براي كردهاي شمال موجبات نزديكي آنها به مردم ايران را فراهم مي سازد.اما از ديگر سو وجود كردها براي حفظ سلطه اهل سنت بر حكومت هم اهميت داشت.

نگاه سيطره جويانه و مداخله جويانه تركيه نسبت به مناطق كرد نشين شمال عراق و حتي بيش از آن تا موصل به واسطه وجود ذخاير نفتي و گاه به بهانه حمايت ازاقليت تركمن ساكن در كركوك و حوالي آن از ديگر ابعاد پيچيدگيهاي اوضاع و احوال منطقه خصوصا در شرايط موجود مي باشد.

پس از جنگ 1991 آمريكا و متحدانش عليه دولت صدام حسين و خيزش مردمي ساكنان كرد شمال و شيعه جنوب عراق و حمله ارتش عراق به كردها و شيعيان،بخشي از شمال و جنوب عراق به عنوان مناطق امن از سوي دولت آمريكا و انگليس مورد حمايت قرار گرفت.و متعاقب آن مناطق كرد نشين شمال عراق مابين دو گروه معارض و رقيب عراقي يعني اتحاديه ميهني كردستان عراق به رهبري جلال طالباني و حزب دموكرات كردستان عراق به رهبري مسعود بارزاني تقسيم گرديد و دولت عراق از اعمال قدرت در اين مناطق بازماند.»2 و حال اين مسائل در اين تحقيق قابل بررسي است:آيا احزاب كردستان موفق به ايجاد كردستان بزرگ مي شوند؟اين احزاب چه ديدگاه هايي نسبت به ايران،آمريكا و تركيه دارند؟ايران،امريكا و تركيه نسبت به اقدامات كردها چه عكس العملي را نشان مي دهند؟و...